Geur

Om geuroverlast in de toekomst te beperken, staat het terugdringen van geuremissies op de agenda van de veehouderijsectoren. LTO wil een systematiek waarin geur en de prestaties van boeren gemeten worden.

Overlast van geur wordt steeds minder geaccepteerd. Het terugdringen van geuremissies staat op de agenda van de veehouderijsectoren. Boeren investeren in voer-, stal- en managementmaatregelen. Met name voor de intensieve veehouderij geldt strenge geurregelgeving. Beleid verschilt echter per gemeente en sluit bovendien onvoldoende aan op de werkelijkheid.

Huidige geurregelgeving is niet houdbaar
Gemeenten hebben veel ruimte om hun eigen geurbeleid vast te stellen. Dit heeft soms willekeurig beleid tot gevolg, waarbij één overlast gevende casus in een gemeente al aanleiding is om normen zwaar aan te scherpen. Daarmee worden ook boeren geraakt die geen overlast veroorzaken. Daar komt bij dat geurregelgeving gebaseerd is op gemiddelden: de gemiddelde emissie per dier, prestatie van een huisvestingssysteem en belasting op een zogenaamd geurgevoelig object. Dit terwijl de verschillen tussen veehouderijbedrijven op al deze punten groot zijn. Ook de geurbeleving van omwonenden loopt uiteen.

Geur meten
Het huidige geurbeleid sluit onvoldoende aan op de werkelijkheid en is daarom op langere termijn niet houdbaar. LTO wil daarom naar een systematiek waarin geur gemeten wordt en prestaties van boeren worden beloond. Dit doet recht aan de geurhinder die omwonenden beleven en geeft inzicht en handelingsperspectief aan boeren om gerichte maatregelen te nemen. Daarnaast vergroten de metingen het vertrouwen van de omwonenden in de boer en de vergunningensystematiek. Een dergelijke systematiek sluit aan bij de aanbevelingen van de Commissie Biesheuvel.

Bronbeleid
Voor een dergelijke systematiek ingevoerd kan worden, moet er een goede meetmethode voor geur worden ontwikkeld. Aanvullend onderzoek is nodig, sensoren moeten verbeterd worden en er moet meer experimenteerruimte komen. Dit kost tijd, waardoor verandering van generiek beleid nog niet mogelijk is. De huidige regels worden daarom grotendeels overgenomen in de Omgevingswet.

Dit heeft wat LTO betreft nadelen: de ruimte aan gemeenten om eigen normen vast te stellen is groot. Hierdoor zijn normen niet altijd gebaseerd op (mogelijke) reëel te verwachten overlast. Ook vindt LTO dat voor het realiseren van nieuwe ‘geurgevoelige objecten’ in de buurt van veehouderijbedrijven, dezelfde normen gehanteerd moeten worden als wanneer een veehouderij uitbreidt. Daarnaast pleit LTO voor het handhaven van een regeling voor overbelaste situaties. Als in zo’n situatie geuremissies substantieel teruggebracht worden door een veehouder, moet er ruimte zijn voor maatwerk.

Wet- en regelgeving moet erop gericht zijn om geuroverlast te beperken, niet om op gemeentelijk niveau een slot op veehouderijbedrijven te zetten. Voor een effectief geurbeleid zijn bronmaatregelen de oplossing. Daarbij geldt ook dat maatregelen in een breder perspectief bezien moeten worden. Naast omgeving, zijn ook aspecten als dierenwelzijn, brandveiligheid, energie en klimaat en het verdienmodel voor boeren belangrijk. Doel moet een integraal duurzame veehouderij zijn.